Zaman geçiyor... Ayağını denk al çocuk, yoksa zaman geçiyor.
İstanbul, Maslak'ta bir ofis katında, aynı tuvaleti tanımadığım 15, tanıdığım 20 adamla paylaşıyorum. Aldığım nefes katın tavanına asılı demir borulardan geçerek doluyor odaya. Çekiyorum...
Her sabah 4,5 şeker çayın içine... Belki bir çatal alınır yaya geçidinin karşısında bekleyen ve tüm maslak halkından zengin olan "gevrek"çiden. Ki ben çatalı bilmezdim İzmirli'liğimden kalma bilgi eksikliğinden.
Şunun surasında 28 sene geçmiş, bunun yaklaşık 15 senesi bilincim yerinde, gerisi annemin elinde. Şimdi bakınıyorum etrafa, zamanı gelmiş. Yavaş yavaş griye dönmekte gökyüzü, İzmirli çocuk büyüdü, sevdiği kadın çok uzaklarda.
Bu aralar biraz griyim, umarım yakında bembeyaz...
Ayağını denk al çocuk, yoksa zaman geçiyor.
Hoşgeldim.
